De Snaar van het Leven

Afgelopen zaterdag hebben mijn partner en ik heerlijk gevaren met de kano. We kwamen erg moe maar voldaan weer thuis aan. Beide ploften we op de bank neer en vielen gelijk in een dut.

Na mijn middagdutje op zondagmiddag, want we waren nog best moe van de vorige dag, stapte ik uit bed met een heel vervelend gevoel. Ik merkte al op dat ik kribbig reageerde op bepaalde dingen en ergens wist ik wel dat er iets verkeerds zat. Dit was overduidelijk een energetische blokkade, een stukje afwijzing.

Tegen de avond werd het erger en ik kon zelfs met mijn ademhaling het misselijk gevoel in mijn maag niet wegkrijgen. Ik kreeg ook intense krampen in mijn buik.

Mijn partner was een film aan het kijken en de tv hadden we even uitgezet om de stilte in huis te bewaren. Dit duurde maar heel even en ik had mijn partner de film maar laten afkijken en ik had mij teruggetrokken in mijn muziek. Ik zette mijn muziek op de oren en liet mij meevoeren op de melodie (de beste muziek wat werkt voor mij is klassiek/film orkestmuziek)

De volgorde waarin de muziek draaide, en dat op shuffle, was perfect voor wat komen ging. (Ik ga de nummers nog een keer beluisteren en maak er voor mijzelf een kort lijstje van zodat ik de volgorde weer kan gebruiken voor een volgende ‘meditatie’).

Het eerste nummer bracht mij in een staat van rust, een veilig warm wit licht met engelen en witte duiven omringde mij. Ik kon mijzelf ontspannen, ik kreeg een rustige ademhaling en ben toen in overgave gegaan.

Bij het volgende nummer die er perfect op aansloot zag ik een Indiaan met een roofvogel, een adelaar, op zijn arm. Ik was nieuwsgierig geworden en liep er op af. Met dat ik aan kwam lopen liet hij de adelaar los. Dit beeld overweldigde mij want ik voelde een zware lading van ‘loslaten’. Het raakte mij zo diep dat de tranen over mijn wangen begonnen te rollen. Snikkend van het huilen voelde ik de liefde die de Indiaan had voor zijn vogel, dit was groots. Hij kon niet toelaten het dier vast te houden. Het mocht zijn vleugels spreiden en zijn eigen reis maken. En toch voelde het dat de adelaar ooit weer terug zal komen, maar dan moediger en wijzer als ooit tevoren.

Dit was zo duidelijk mijn stuk nog waar ik doorheen moest…

Bij het derde muziekstuk kreeg ik de snaren van een de gitaar te zien. En daar was weer een AHA momentje…De Snaar van het Leven… Ik interpreteerde de snaren van een gitaar als je reis naar union, je authentieke zelf! De balans in de twee energieën die je bezit.

De dunne snaren, de hoge tonen, stonden voor mij voor het mannelijk stuk (het mentale stuk). De dikke snaren, de lage tonen stonden voor mij voor het vrouwelijke stuk (het gevoelsstuk) en de snaren die in het midden lagen was de samensmelting van beide stukken (union, balans tussen de ego en de emoties).

Heel veel van ons willen lekker geaard of gegrond blijven, go with the flow energie. Alleen is dit uiterste ook niet in balans omdat je dan waarschijnlijk je mentale stuk een beetje hiermee wilt verdoezelen. Het is juist belangrijk om door die emoties heen te gaan om meer in balans te komen om ook het aardse te kunnen manifesteren. En voor het ego is het belangrijk om te proberen juist meer in het gevoel te gaan zitten, leven vanuit je gevoel/hart. Het is dus belangrijk om aan jezelf te werken, vooruit te blijven gaan, blijven groeien.

Dan pak ik even de twee energieën erbij. We bezitten allemaal de Masculine en Feminine energie. Deze zijn op het moment beide gewond. De mannelijke energie raakt zijn macht kwijt en is verward en de vrouwelijke energie is door onderdrukking erg gewond geraakt en vecht nu voor haar eigenwaarde. Het is belangrijk dat deze twee energieën dus gaan samenwerken om die Union te krijgen, het innerlijk kind mag groeien tot een volwassen ziel in balans.

We hoeven niet meer letterlijk te sterven om te reïncarneren om het werk af te maken hier op aarde. Je mag nu opstijgen in het lichaam die je nu hebt. Verandering is alleen mogelijk als het hele collectief er hard voor wilt werken. We zijn nog met te weinig om totale verandering te brengen.

Ik hoop dat het nog duidelijk is en je begrijpt wat ik probeer uit te leggen.

Al met al in nog minder dan 15 minuten weer heel veel gevoeld, gezien, losgelaten en aan inzichten niets tekort geschoten.

Het laatste deel van mijn overgave was een vrolijk stuk en er kwam weer een lach op mijn gezicht, ik voelde mij opgelucht en vrij en de spanning was weg.

Ik had het Universum bedankt voor deze fantastische gesynchroniseerde reis, want toeval bestaat niet. Alles weer zoals het voor mij bestemd was, vertrouwend op wat het Universum mij vroeg, vertrouwend op mijn intuïtie en doen wat goed voor mij voelde.

Liefs,
Wendy